Mei, meiden, mei-den, mei-den competitie

Vrijdag 2 mei 2025. Obersontheim-Neresheim. 78,5km. 8:30-14:10.

De langste rit, durf ik nu toch wel te zeggen.

Omdat het hotel in Obersontheim een stuk van de route lag kwam er een stukje bij de beoogde dagelijkse 60 en nog een beetje.

Gisteravond zagen we de buren in het hotel een kratje bier naar binnen dragen, maar het is heel stil gebleven, helemaal niets gehoord, goed geslapen.

Toen we vanmorgen wegreden stonden er behoorlijk wat auto's voor het hotel, het was dus best goed bezet. Nog eens nakijken, maar er is een grote Karcher fabriek vlakbij, misschien wel de hoofdvestiging. De eerste straat waardoor we reden heette de Irene Karcher Strasse.

Gisteravond hebben we trouwens pizza gehaald bij het restaurantje van het tankstation, heel aardig gelukt.

Omdat er bij het hotel dus verder niets is (geen ontbijt oid), waren we op ons zelf aangewezen en eerder op pad.

De regio heet hier Ostalb, dat verklaart de almaar stijgende hoogteverschillen.

In de kleinste dorpjes nog staan reusachtige versierde meidennen. Voor de verkiezing van de mooiste blijkt een competitie te bestaan.

Net als in België knopen ze hier aan de vrije donderdag een brugdag, vrijdag, vast waarop dus ook heel veel gesloten is. Weer zijn er behoorlijk wat fietsers op weg.

Gisteren brandde de zon, vandaag is het ook goed warm, de lange broeken en jasjes gaan al vlug uit.

Leuke dorpjes met mooie poortgebouw en zo.

De dagrit is echt lang en door de heuveltjes en bospaden ook wat vermoeiender. We zijn blij om kort na tweeën bij het hotel aan te komen.

Volgens de berichten die we op de Booking site kregen zou de "check-in" vanaf 14:00 mogelijk zijn. Het hotel is echter gesloten er is geen enkel teken van leven. Bellen naar het nummer dat we kregen, of naar het nummer vermeld naast de deur leidt niet tot contact. Gelukkig loopt er man met een fototas die wel al binnen was geweest en een sleutel had, maar wachtte op de mevrouw van het hotel om te zeggen dat hij morgen toch o tijden wou. Dat wil zeggen als dat vroeg was want anders was hij te laat om, met een groepje gelijkgezinden, een rit en foto's te maken met en van de lokale historische smalspoortreinen (tja, er loopt wat vrij rond in de wereld...., maar ja, er zijn ook mensen die voor hun plezier op de fiets naar Rome willen.).

Die man wilde ons helpen en belde net succes.

De hotelexploitante stuurde "gelicht die pappa", na een half uur was er nog niemand. De fotograaf belde weer en gaf mij zijn telefoon. Daar begon de vrouw nog even te proberen dat wij helemaal niet geboekt hadden, maar gaf dat ook bijna meteen al op. Die pappa komt in zijn minuten, was het nu. Dat klopte zo ongeveer, de man kwam op zijn ebike en liet ons binnen.

We lijken haast de enige gasten in het best uit de kluiten gewassen hotel. Zijn dochter had het volgens hem druk met haar kind (..?).

Verder is het schijnbaar nog niet echt seizoen, dus ondanks dat lange weekend en al na de Pasen.

Pa weer weg.

De fietsen staan goed binnen in een gang.

Van buiten zit het hotel mooi in de verf. Daar lijkt dat voor de afgelopen 40 jaar alle geld naar toe te zijn gegaan. Her is van binnen vergane glorie, maar de kamer is ruim en het bed goed.

Het wifi password klopt niet, of de router staat niet aan. De batterij van de afstandsbediening van de tv is leeg. Brutaalweg probeer ik een deur van een andere kamer die opengaat, en ruil de batterijtjes met die van de afstandsbediening daar, dat werkt.

Ik ga op zoek naar een restaurant voor straks en kom bij dat smalspoor stationnetje. Er staat al een stoomlocomotiefje warm te draaien. Daar is een restaurantje met " Gut burgeliche Kuchen" waar we later op het terras gaan eten.

Op een heuvel ligt een enorm klooster met kasteel achtige allure. Ook komen we langs een heel groot oud Postambt gebouw dat nog functioneel is. Veel mooie vakwerkhuizen hier.

Vanaf nu kortere ritten. Morgen nog goed weer voorspeld, maar daarna...?