Met de vlam in de pijp

Zaterdag 13 mei 2023. Astorga-Ponferrada. 55,5km.

Vroeger thuis stond de radio niet veel aan. Zondagmiddags viel mijn vader steevast in slaap bij het luisteren naar Langs de lijn met de KRO-gids op zijn schoot, waarschijnlijk op een pagina met het programma van de voetbalcompetitie. Toen hij echter met een netvliesloslating in de jaren 70 in het Nijmegese Radboudziekenhuis lag kon hij daar niet veel meer dan naar de radio te luisteren. Hij vermaakte zich toen over het liedje van Henk Wijngaard: Met de vlam in de pijp. "Met de vlam in de pijp, scheur ik door de Brennerpas. Met mijn dertig tonnen diesel ver van huis, maar in mijn sas" . Die regels van dat liedje heeft hij met plezier nog vaker herhaald en herinner ik mij dat, nu wij, ver van huis en in onze sas, richting Cruz de Ferro fietsen.

Gisteren zagen we de mannen uit Lanzarote fietsen zonder bagage. Tenminste de helft van de wandelaars lijkt ook zijn bagage te laten transporteren en loopt met een klein rugzakje.

Omdat ik me vooral wat zorgen maak over Vera's rugconditie, het vandaag een flinke klimpartij belooft te worden en we ook wel eens willen zien hoe dat zou werken, laten we deze dag het merendeel van onze bagage met een transportdienst van Astorga naar Ponferrada brengen. Dat geeft ook wat meer vlam in de pijp van onze fietsen hopen we. En ja, dat voel je wel als je dan op de fiets stapt. Achteraf voor deze (ene) dag een goede keuze.

Bij het ontbijt zagen we trouwens dat meer dan de helft van de hotelgasten Koreanen zijn, die zie je steeds in grote getale op de Camino.

Mede door het verschil in gewicht, is de rit goed verlopen. Ook bergaf is het fijn dat de fiets dan stabieler is. We hebben bewust bergop het tempo niet te hoog laten komen en de versnelling laag gehouden. Op een gegeven moment waren we even bang de Cruz de Ferro gemist te hebben, het ging immers alweer naar beneden. Het duurde nog een paar kilometers voordat we er uiteindelijk aankwamen. Heel bijzonder is die Cruz de Ferro niet. Voor onze begrippen vreemd is dat er geen horeca-uitspanning bij is, die komt, in de vorm van een uitgebouwde caravan, pas een paar kilometer bergaf later. Op was het van 800m naar 1500 meter, af gaat het naar 600 meter en dat duurde heel lang. De weg is gelukkig goed, niet die gatenkaas die we vaak zien, en voelen. Zowel op, als af, is de natuur en verder het berglandschap, prachtig. Fris is het bergop en vooral ook af. Volgens het zeer oude Tour de France idee stop ik, tegen de wind, bergaf een plattegrond van Astorga als extra laag onder mijn kleren.

Een heel stuk omlaag komen we in Molinaseca waar bij een Romeinse brug een restaurant in het zonnetje aan de rivier ons lokt om er de lunch te gebruiken. Nu de arbeid van de dag er nagenoeg op zit en we ook niet te vroeg bij het hotel moeten aankomen gaan we hier eens lekker zitten. Uit de wind is het er heerlijk. De Belgen hebben we niet meer gezien.

Rond half drie komen we bij het hotel in Ponferrada aan. De fietsen mogen weer door de hal in een zaal. Later staan er daar nog een aantal fietsen.

Ponferrada heeft een geweldig mooie grote Tempeliersburcht. Verder ben ik er niet erg van onder de indruk, wel groot, maar niet heel mooi, te veel nieuwe gebouwen.

S'avonds gaan we nog even in het naastgelegen park op een terras in het zonnetje zitten.

Zo te zien zijn het tot Santiago nog 230 kilometers, op de paaltjes voor de wandelaars telt het ook flink af.

Dagscore: (maar) drie stempeltjes, gisteren trouwens 6. Het boekje waarschuwt er voor vanaf hier op te letten dagelijks voldoende (2 ) stempeltjes te halen.

Morgen, zondag, naar Vega de Valcarce, een klein plaatsje. Zeker een dag om (tijdig) op te letten of je wat te eten krijgt.