Carrion / Carry-on

Woensdag 10 mei 2023. Fromista-Sahagun, 65km.

Vera heeft een bericht dat we weer fotoruimte zouden hebben, maar dat merken we niet.

Vanmorgen op tijd opgestaan en ontbeten. Het is echt fris en ik trek voor het eerst mijn lange warme racebroek aan, ook het fleecevest gaat tot aankomst niet uit. Het Brusselse koppel staat ook klaar voor vertrek én is wat eerder weg. Gisteravond hebben ze zich bedacht, waar ze eerst de grindweg zouden nemen, mijden ze die nu ook.

Na 19 kilometers is het punt van splitsing. Dat is na Carrion de los Condes. Hieraan is de dagtitel ontleend; klinkt als Carry-on, ga door, een beetje de Ultreia kreet van de Camino.

Inmiddels zijn wij al een paar keer bij kerken gestopt, die waren dicht, bij een gemeentehuis tegenover een kerk lukt het Vera wel een stempeltje te krijgen. De Belgen halen ons dan weer in. In Carrion halen we een stempeltje bij het oude kloostercomplex. De grote weg die we nemen om het grindpad te vermijden, de N120, is lang en saai. Het routeboekje zegt dat sowieso al over dit stuk en waarschuwt hier in geval van hitte, er is op een lang stuk niks te krijgen, dus zorg tenminste voor voldoende watervoorraad.

We hadden gehoopt dat waar de grindstrook en wij weer bij elkaar zouden komen het leuker zou worden, maar het gaat gewoon door, dus eigenlijk 45 kilometer lang waarbij vrachtauto's, wel bijna altijd met een ruime boog en wachtend als het minder goed past, langs je denderen. Het blijft eindeloze groene akkers links en rechts.

Op het punt van de aansluiting zien we wandelaars van rechts komen en rijden wij hun weg even terug tot een pauzepunt met horeca en hostal. Er zitten, om half-twaalf, een heel aantal mensen te wachten op het opengaan van de hostal om een slaapplaats te bemachtigen, het is echt druk. Dat zien we ook op alle plaatsen waar we gelijkopgaan met (al) die wandelaars. Weer zijn we blij dat we tot en met Santiago onze slaapplaatsen geboekt hebben. Op die grote weg nemen we de afslag Sahagun-Oost niet. We moeten immers naar het centrum. Dat hadden we beter niet kunnen doen want net als op een snelweg duurt het nogal even voordat de volgende afslag komt en hierdoor komen we aan de westkant binnen. Het kost ons behoorlijk moeite om het adres van de hostal te vinden in alle straatjes. De kamer is klein, maar aardig. Aardig zijn de mensen ook. De fietsen moeten in een voorraadruimte een verdieping lager en de gastheer pakt ze een na een aan en draagt ze de trap af alsof ze niks wegen. We kunnen ook na uitgepakt en gedoucht te hebben eten. Rondje gelopen, daarbij de binnenkomende Belgen weer ontmoet. Die vonden het ook geen leuke weg, maar onvermijdelijk. In een appje maakt Gérard me erop attent dat hier in de Santuario de la Peregrina de Carte Peregrina wordt verstrekt. Dat is een getuigschrift dat je al de eerste helft van de Camino hebt afgelegd, die willen we natuurlijk niet missen.

Nog wat terrasweer en dan naar de kamer.

Dagscore: 6 stempeltje 1 getuigschrift.

Morgen nog wat meer kilometers naar Leon.